Het is een mooie dag zo in april, al fietsend tegen een fikse noorderwind in begeef ik mij door de polders van het Oldambt, langs plekjes met namen als Modderland, Ganzedijk en Hongerige Wolf. Zo langzamerhand worden de aantallen huizen wat minder en zie ik uitgestrekte akkers vol met tulpen, die me toch partijtje kleurrijk zijn. Als er dan een hemel is, dan moet ie er volgens mij zo uit zien. Waar ik ook kijk overal zijn de kleuren van de regenboog te zien. Volgens mij zijn dit dan die nieuwe proefvelden waarover ik laatst gehoord heb. Paars met rode tulpen, dan weer zwart met rose, er waren zelfs lichtblauwe tulpen te zien. Dit is het walhalla voor een tulpenliefhebber als ik. Dus de camera maar tevoorschijn en maar plaatjes schieten. Ik word helemaal warm van binnen, want ik zal de eerste zijn die zulke geweldige foto’s gaat posten op Instagram. Eigenlijk heb ik niet eens meer door wat er om mij heen gebeurd totdat ik schrik van een bulderende stem . “Hey mejong wat bist aant doun, hier e baan mit dai camera, dit is allemoal gehaim, dit binn de tulpn van de toukomst”. Op een paar meter afstand staat een boze boer, de buks in de aanslag. Hij is helemaal stapelwild. “Ik schait die n poar kilo lood in de moaze mejong”. Brutaal zeg ik hem, ”als ik niet schieten mag, dan jij ook niet” om er aan toe te voegen dat er nog een fotograaf tussen de tulpen verstopt zit. Wat natuurlijk een leugen is. Hij vergeet mij en mijn camera en betreedt met rasse schreden het tulpenveld. Ik denk van ”kist mie de boom in” en doe mijn camera in de tas en ga er met een beste gang vandoor, wetende dat ik die verbodsbordjes met een camera er in heus wel gezien heb
Smalle vlonderpad
Als ik na een paar kilometer mijn oor eens ten luister leg richting de weg die ik al heb afgelegd, hoor ik allemaal grommende tractor-geluiden. De boer heeft wat hulptroepen opgetrommeld. Ze hebben de gang er goed in. Ik fiets zo hard als ik kan tegen die enorme pokkenwind in, ik passeer de boerderij waar streektaalzanger Ede Staal ooit woonde. Hij schreef en zong ooit het lied “het is nog nooit zo donker west of t wot altied wel weer licht”. Das een goed motto denk ik, positief blijven overal is wel een oplossing voor. Wanneer ik vogelkijk-hut de Kiekkaaste bij Nieuwe Statenzijl in de verte zie, krijg ik het idee om me daar te gaan verstoppen. Ik rij de helling van het daar aanwezige gemaal op en vervolgens daal ik af naar het vlonderpad die uitkomt bij het hut. Het is ontzettend moeilijk om met de fiets op het smalle vlonderpad te blijven, er volgt een haakse bocht en dan …..dan kom ik na een flinke duik in het riet terecht. Huh wat gebeurd er allemaal ik schrik wakker, ik zweet me de pleuris, ach nee toch….. het was weer een droom. Die tulpen bestaan niet en verder weet ik wel dat het in werkelijkheid vrijwel onmogelijk is om per fiets koers te houden op dat smalle vlonderpad naar de Kiekkaaste met zijn haakse bochten. Als je daar loopt kun je elkaar maar net passeren. Het enige wat klopt is dat het niet meer donker is maar licht, een nieuwe dag is aangebroken. Deze droom heeft natuurlijk te maken met wat ik vandaag 21 april 2022 ga doen. Ik ga namelijk een foto-fietstocht maken van Nieuwe Statenzijl naar Ditzum en weer terug. Een route van ongeveer dik 35 km eerst zo dicht mogelijk bij de dijk van de Dollard langs en de terugweg over landweggetjes en fietspaden wat meer het land in.
Hiernaast zie je een foto met op de achtergrond het gemaal. De foto is gemaakt vanaf de Kiekkaaste. Daar boven zie je een foto die bij het gemaal gemaakt is.
Nog meer leesvoer
gemaakt door :
Website mede mogelijk
Tulpenveldje scoren
Het is rond half acht in de morgen wanneer ik samen met mijn dochter in de auto stap richting Veendam. Als ik haar heb afgezet, vervolg ik mijn weg richting Beerta, waar ik een tulpenveld kan zien en kieken als ik de berichten op Instagram mag geloven. Er zijn van die fotografen die de geheimen des tulpenveldens niet zo prijs geven maar ik heb er geen problemen mee om ze samen te delen met liefhebbers van tulpenvelden. Daarom heb ik ook werk gemaakt van een kaart waarop plekken staan waar ik sinds 2017 tulpenvelden heb waargenomen. Deze is te vinden op www.mooieplekkennoordnederland.nl .
Ik kom aan bij het tulpenveld even buiten Beerta en de mooie rode kleur nodigt mij uit om dit te gaan vereeuwigen. Ik merk verder op dat dit ook een mooie plek is om te fotograferen bij zonsopkomst.
Daarna vervolg ik mijn weg richting Nieuwe Statenzijl over landweggetjes met links en rechts zicht op uitgestrekte akkers. De akkers zijn nog leeg, maar al wel voorbereid voor het mais en de graan of wat er ook op verbouwd gaat worden. Ik kan in de verte in ieder geval geen sprankje kleur zien van tulpenvelden die je hier soms ook wel kunt vinden.
Fotograferen met een grijsfilter
Als ik ben aangekomen in Nieuwe Statenzijl parkeer ik de auto op steenworp afstand van het gemaal dat er voor zorgt dat het water van de Westerwoldsche Aa de Dollard in kan worden gepompt. De fiets laat ik nog even in de auto liggen want ik ga eerst gewapend met mijn fotoapparatuur op het vlonderpad naar de Kiekkaaste, de bekendste vogelkijkhut van de provincie Groningen. Het is eb dus er staat geen water onder het vlonderpad. Dit scheelt weer want ik vind zo’n plomp water onder mij lopend over dit smalle vlonderpad eigenlijk maar niks. Ik wordt nog even met de neus op de feiten gedrukt wanneer ik een
tegenligger moet passeren, hiervoor moeten we beiden even een kwart slag draaien, schouder aan schouder passeren lukt hier zelfs nauwelijks.
Aangekomen bij de uitkijktoren, heb ik een mooi uitzicht over de Dollard die gehuld is in diverse tinten blauw met een mix van lichte zandkleuren. Aan de overkant kan ik de Duitse stad Emden zien waar een grote boot is aangemeerd, misschien wel vol nieuwe Volkswagens uit de fabriek aldaar.
Ik besluit mijn “Chinese “grijsfilters eens uit te proberen.
Ik ben die eigenwijze fotograaf die dit filter heeft aangeschaft voor 8 euro bij Ali. Ik heb geen statief bij me dus gebruik ik de rand van het kijkgat van de hut als stabiele ondergrond voor mijn camera. Ik maak eerst even een foto met de “normale” instellingen voor het licht. Daarna schroef ik het grijsfilter(ook wel ND-filter) ervoor en schroef de belichting(sluitertijd) omhoog. Dit alles in de manuele stand natuurlijk, niet vergetend de lens ook op deze stand te hebben staan. Als ik het resultaat zo bekijk na een paar opnames met verschillende sluitertijden zit er vast wel wat bij. Eigenlijk kun je de juiste sluitertijden ook berekenen. Wanneer ik precies weet hoe dit moet zal ik dit natuurlijk gaan delen. Ik ga weer terug naar de auto en pak de fiets om richting Ditzum te gaan. Dit kunnen jullie lezen in deel 2.
Hiernaast zie je de foto die ik gemaakt heb met het grijsfilter. Je kunt duidelijk zien dat het aanwezig water is bevroren.
ghgfhfhfghfghfg