We schrijven 5 februari 2022. Naar deze dag had ik al een hele tijd uitgekeken. Er lekker vroeg op uit met de camera. Het was al weer te lang geleden dat ik dat gedaan heb. Ja het was vorig jaar. Voor mijn gevoel is het ook al maanden bijna elke dag van dat grijze weer met dus veel gebrek aan zon, soms is het om tien uur s morgens nog donker, dat je zelfs de mensen die nooit over het weer zeuren nu hoort klagen.
Maar de voorspellingen voor deze dag waren positief, dus vroeg uit mijn nestje. Alhoewel het is een nog verwennerij dat opstaan, half zeven in de morgen vind ik prima.
Theorie en praktijk komen samen
Rond half 8 verlaat ik Huize Kruize om binnendoor via
Drouwen terecht te komen op de parkeerplaats van Dorpshuis de Trefkoel. Hier parkeer ik met een goed gevoel mijn auto, want ik reed een kleine honderd meter verder op al langs een pad wat mij moet leiden naar het natuurgebied “Drouwenerzand”. Ik had thuis samen met google al uitgezocht dat hier een pad moest lopen wat uit eindelijk uit moet komen op de heide. Het is daarom altijd fijn wanneer theorie en praktijk samen komen.
Zandbak
Het Drouwenerzand kent men hoofdzakelijk van het pretpark al hier waar kinderen zich misselijk kunnen draaien in de attracties dan wel zich misselijk vreten in kroketten en ijsjes en dat allemaal voor één toegangsprijs. Maar het Drouwenerzand is ook het zand op de heide, of het heide op de zand. In het begin van de vorige eeuw werd dit natuurgebied als één grote ramp beschouwd. Ooit werd er volgens een reisbeschrijving uit 1843 gesproken over een “dorre en doodsche zandzee met naakte duinen en belten, tis hier zo bar en ongezellig”. Wat ik dan voor me zien als een oneindige grote vlakte met wat dood hout, een woestijn zonder piramides. Door jaren van overbegrazing door schapen en door menselijke bewerkingen was het een zee van zand geworden. Verplaatsing van al dit zand door onder meer de wind was niet best voor de omliggende wegen en landbouwgronden. Soms maakte het zand de weg tussen Borger en Gasselte schier onbegaanbaar. Dagelijks moest er een hoop zand geschept worden omdat de weg er binnen de kortste keren uit zou zien als een zandbak. De Drentse schrijver Harm Tiessing noemde het een geducht natuurverschijnsel.
Een addertje onder de heide
Een groot deel van het gebied is in de 20e eeuw dan ook bebost, maar een gedeelte stuifzand is bewaard gebleven. Kenmerkend voor het gebied zijn de jeneverbesstruwelen. Verder is het gebied heuvelachtig. Het landschap van het Drouwenerzand golft, het verschil tussen het hoogste en het laagste punt is zelfs 20 meter .Je kunt er prima wandelen en onder meer bij de Alingehoek parkeren. Vanaf daar moet je een aardig stukje lopen door het bos om bij het gebied te komen. Als je een zonsondergang wil fotograferen als het hoogzomer is,dan is dit een goede toegangsplek.
Ik ga hier vandaag voor de zonsopgang. Op Achter de Brinken sla ik lopende vanaf het dorpshuis linksaf een pad in waar een bord verteld dat dit pad alleen bedoeld is voor wandelaars. Het pad kronkelt over een ietwat glooiende ondergrond richting het zand. Links zie ik in een door band (met stroom er op) omheind stuk grond wat schapen lopen. Je hebt hier langs het pad van die echt mooi getekende bomen. Op de rand van het Drouwener zand ga ik door een hek, die vast en zeker is bedoeld dat de vaste bewoners al hier op hun plek blijven. Ik loop richting een zandheuvel waar op ik hoop een goed uitzicht heb over het Drouwenerzand én de opkomende zon. De route die ik neem gaat over een kronkelpad omringt door bosschages dwars door de uitgebloeide heide heen. Deze heide verrast mij, ik vind dat er nog een soort van paarse zweem overheen “hangt”. Onder het lopen worden mijn broekspijpen flink nat. De afgelopen nacht heeft het namelijk nog veel geregend. Ik mijmer ondertussen dat ik tijdens de zomermaanden hier niet zo 123 ga lopen. Ik associeer heide namelijk met adders. Geen idee of die hier veel zitten, maar om er over te struikelen op een paadje van ongeveer 50 cm lijkt me een echte nachtmerrie. In de veronderstelling dat ze nu wel in diepe winterslaap liggen zet ik verder koers richting de zanderige heuvel.
Lage bewolking
Daar aangekomen heb ik het idee dat de lage bewolking mij parten gaat spelen. De lucht kleurt een beetje rose met paars maar niet echt spectaculair. Ik zet camera en statief klaar. Een oranje gekleurde zon kan ik wel vergeten denk ik. Even later blijkt dat mijn vermoedens uitkomen de zon kom al aardig fel en geel boven het beetje lage bewolking uit. In dit soort gevallen wil ik er het beste van maken. Ik besluit om het “f”getal –de diafragma- op 18 te zetten en dan de zon te fotograferen zodat het een sterretje wordt. Als je een lagere waarde aanhoudt dan wordt de zon een lelijke grote gele vlek. Ik vind dat persoonlijk niet mooi. Ook schiet ik wat plaatjes zodat de zon net wat achter wat bomen zit. Beetje jammer dat de zon dit doet. Zoals gezegd sta ik op een heuvel. Tot mijn grote schrik zie ik in de verte een hele rij van die mega hoge windmolens, ”dit is horizonvervuiling van de eerste orde” ,denk ik. Deze molens staan, zo schat ik in, in de buurt van Drouwenermond. De plek waar ze gekomen zijn is waarschijnlijk bedacht achter een bureautje. Hoe het in de praktijk er uit zou gaan zien, daar hebben ze niet over nagedacht. Ze dragen natuurlijk wel bij aan de vermindering van stikstof , wat dan weer goed is voor de natuur, maar om daar nu dit uitzicht voor terug te krijgen. Het zal ook allemaal wel en mijn motto is tegenwoordig van waar ik niet veel invloed op heb, daar maak ik mij ook niet druk om. Ik steek mijn energie naast mijn dagelijkse beslommeringen liever in fotograferen, schrijven en vormgeving.
Als ik mijn blik van de molens afwendt zie ik voor het eerst de bewoners van het Drouwenerzand. Het zijn Drentse heideschapen die hier hun gang kunnen gaan om de heide “netjes”te houden. Ik ga de heuvel af en loop rustig over een kronkelpadje richting de kudde. Ik schiet wat plaatjes , maar ze zijn niet heel fotogeniek. Ik loop via de zandheuvel terug leg daar nog even wat karakteristieke natuurelementen op de gevoelige plaat vast en ga daar na via het kronkelpadje weer terug. Ik loop met nu met de zon in de rug, dezelfde zon die nu de mooie natuur een mooiere kleur geeft. Ik lieg echt niet dat ik de uitgebloeide heide een paarse gloed vindt hebben. Door hetzelfde hek neem ik afscheid van dit stuk Drouwenerzand.
Gasselte is wakker
Zoals ik al zei heeft het flink geregend, dat betekend hier soms gladde paadjes, maar ook plassen. Ik vind het altijd mooi om even uit te proberen of je er mooie spiegelingen mee kunt fotgraferen. Dus door de hurken camera goed vast- hij zal je maar in de plas vallen- .Op deze manier knip ik op de gok wat plaatjes, thuis zien we wel weer wat het geworden is. Ik besluit om terug te lopen richting de parkeerplaats bij de Trefkoel . Ondertussen kom ik nogal wat mensen tegen met honden, de meeste loslopend waar ik niet echt en fan van ben. Het lijkt wel of heel Gasselte hier op dit moment zijn hond uit laat.
Spiegeltje spiegeltje in de plas
Als ik bij mijn auto aan kom , is het eerst tijd voor koffie en brood, dat heb ik wel verdiend. Ik besluit richting Borger te rijden. Onderweg zie ik nog een heuvel in een akker waar een paar bomen opstaan, op de voorgrond ligt een flinke plas water die mij uitnodigd om hier te stoppen en te gaan fotograferen. Ik rij verder richting het dorpje Borger. In het dorp stop ik bij de Kerk en ga opzoek naar plassen. Ik vind er gelukkig een en maak diverse foto’s net even boven de plas naar de kerk toe gericht, hopende dat daar een fantastisch exemplaar met een mooie weerspiegelende kerk bij zit. Ik laat de Hunnebeddencity achter mij en besluit het Lunsveen eens op te zoeken. Dit is een stukje natuur aan de weg van Borger naar Assen toe. Ik weet waar het ongeveer is en sla op de laatst genoemde weg een landweggetjes in . Googletje Mappie zegt mij dat ik in de buurt ben, alleen de verharde weg houdt hier op en gaat over in zeer modderige laantje wat langs de bosrand loopt. Zelfs er over lopen spreekt mij op dit moment niet aan. Dus auto in de achteruit en kijken of ik ergens kan keren. Ik vind een punt waar ik ga keren, maar niet voor dat ik uitgestapt ben om even voor de zekerheid de hardheid van de ondergrond van de berm te checken. Het is hard dus keren met die hap. Ik ga de weg richting Assen weer op. Als ik zie dat ik weer dichter bij het Lunsveen ben zie ik ook een parkeerplaats, maar die is op dit moment afgesloten, dus sla ik die maar over. Dat is iets voor een volgende keer mocht ik in de buurt zijn. Uiteindelijk ga ik bij de aanwijsborden van het Boomkroonpad maar rechts af. Ik weet dan dat ik vlakbij het Naie Hemelriekje in de buurt van Gasselte uitkom. Hier wil ik nog wel eens een keer wat met filters voor mijn lens gaan oefenen. Maar dan moet er wat wind en snel verplaatste wolken aanwezig zijn. Dat is nu niet het geval, dat mij maakt om weer richting mijn woonplaats te gaan om daar onder het genot van een kop koffie eens achter de computer te kruipen en te kijken wat me dit morgentje aan mooie foto’s heeft opgeleverd.
Zoom in op bovenstaande kaart en je ziet globaal welke rout e ik heb gevolgd om bij mijn punt te komen om de zonsopgangfoto te maken (A naar B)
ghgfhfhfghfghfg