Het is acht uur ’s morgens op een mistige novemberdag. Ik heb mezelf net een bak koffie ingeschonken wanneer mijn deurbel gaat. Ik doe open en wie staat er voor mijn neus: Haalfseumpius van Teroapeles . Ik zie julie al fronzen van wie is dat nu weer. Dit is de laatste overgebleven monnik van het Klooster Ter Apel. Niemand weet van zijn bestaan. Ik wel!  Ik was ooit als monteur aan het werk op het klooster toe ik hem in een van de geheime gangenstelsels tegen kwam. Hij voelde zich betrapt want hij had in geen honderd jaar een mens gesproken. Maar we raakten met elkaar aan de praat, we hadden een leuk gesprek en hij eindigde met de woorden eens kom je me weer tegen. Dat is dus nu het geval. Haast niet herkenbaar met cape op zijn hoofd zegt ie “moi Anno, je moet met me meekomen er is wat aan de hand”. Dat klinkt mij een beetje luguber in de oren. “Vertrouw me, vandaag wil iemand je ontmoeten. Jij als fotograaf moet toch een leuke vrouw aan je zij hebben, die ook af en toe model kan staan en je een beetje feedback geeft op je gemaakte foto’s, want likes op Instagram, ja die zeggen toch niets. Kom we gaan richting Ter apel en gaan haar met de tijdmachine halen”.  We stappen bij mij voor het huis in de SRV-wagen die voortgetrokken wordt door een paard. Haalfseumpius denkt dat ie zo niet op valt als hij zich hier in verplaatst, volgens mij zit ie zo vaak in zijn tijdmachine dat hij niet meer precies weet in welke tijd we precies leven. Maar als we bij het klooster zijn aangekomen gaan we met de tijdmachine nog verder terug in de tijd.  We belanden in de jaren dertig van de vorige eeuw. Het is pinksteren. Er is volop bedrijvigheid rond het klooster. Het is feest dit pinksterweekend.  Mensen van jong tot oud doen spelletjes of luisteren naar moppentappers, drinken een borreltje, eten een oliebol en luisteren naar muzikanten en dansen op de vrolijke klanken.